اشعار عبدالحسین انصاری

از من به آن سکوتِ پر از های و هو سلام

ای ماه پشت پنجره‌ روبه رو! سلام

 

من را به‌جا می‌آوری ای خواب دوردست؟

شیرین‌ترین بهانه‌ من، آرزو! سلام

 

خرماپزانِ سرخ لبت را تکان بده

با لهجه‌ جنوبی گرمت بگو سلام

 

یک عمر گفته‌اند به تو با زبان شعر

عطار، مولوی، اخوان، شاملو: سلام

 

وقتی تویی مخاطب این شعر، بی‌گمان

باید دوباره گیر کند در گلو سلام

گاه گاهی می شود دلتنگی از حد بگذرد
سیل افکاری که از ذهنت نباید بگذرد

بغض راه گریه را می بندد و دریای اشک
پافشاری می کند از آخرین سد بگذرد

با خودت در گوشه ای از خانه خلوت می کنی
تا مگر این لحظه های تلخِ ممتد بگذرد

کوچه ها دلتنگی ات را صد برابر می کنند
گرچه گاهی اتفاقی هم بیفتد؛ بگذرد

ناگهان در خواب می بینی سواری سبزپوش
بااناری سرخ در دستش می آید بگذرد

با تبسم های معصومانه می گوید: بیا
یک شبی مهمان ما؛ هر چند که بد بگذرد

چاره ای دیگر نمی ماند به جز تسلیم محض
کیست که از دعوت اولاد احمد بگذرد؟
::
ترس داری پلک ها را روی هم بگذاری و
خواب باشی و قطار از شهر مشهد بگذرد

با اشک اگر میانه ی خوبی نداشتم
آغوش گرم و شانه ی خوبی نداشتم

هر بار آمدم مگر این بغض وا شود
اما نشد، بهانه ی خوبی نداشتم

با جمع محرمانه ی گنجشک های باغ
رفتار شاعرانه ی خوبی نداشتم

من هیچ وقت رود زلالی نبوده ام
پایان بی کرانه ی خوبی نداشتم

اقرار می کنم که گرفتار بوده ام
تصدیق کن زمانه ی خوبی نداشتم

مانند کفتران حرم در کنار تو
یک عمر آشیانه ی خوبی نداشتم
 

از فلسفه ی مبهم دنیا چه خبر؟ هیچ
پنهان شده در آن طرف این همه در، هیچ

در سایه ی دلچسب چناری ننشستیم
یک عمر دویدیم ولی آخر سر  هیچ

آن کاج کجا رفت که آبادی ما بود
از باغ چه مانده ست به جز چند تبر؟ هیچ

از جمجمه ی شاه به جز آه چه مانده ست؟
از خاک به جز خاک چه شد سهم پدر؟ هیچ

دیروز چنان بود که گویی همه بودند
امروز ببین ریخته اینجا چقدَر هیچ

امشب سبدی پاره تر از بغض بیاور
تا صبح از این چشمه ی خشکیده ببر هیچ

افتاده زیر پای درختان کاغذی
انبوه برگ های پریشان کاغذی

رد می شوند خاطره هایی پریده رنگ
از روی سنگفرش خیابان کاغذی

امروز هم مچاله تر از روزهای قبل
بر سفره مان گذاشت پدر نان کاغذی

گفتم سلام صبح مقوایی عزیز!
روزت بخیر حضرت انسان کاغذی!

انسان بی ستاره ی بی آسمان و ماه
انسان رنج دیده ی عریان کاغذی

انسان بی پرنده و باران که ناگزیر
هر روز آب داده به گلدان کاغذی

از چاله ای درآمده افتاده توی چاه
هر بار مثل رستم دستان کاغذی

یک روز بی گمان من و کبریت بی خطر
در می شویم با هم از این خوان کاغذی

در می زنم انگار نه انگار، کسی نیست
پس آن طرفِ این همه دیوار کسی نیست؟

پرسیدم از انسان پریشان نخستین
می گفت که عمری ست در این غار کسی نیست

چندی ست دبستان شده از هلهله خالی
در قصه ی دهقان فداکار، کسی نیست

مردم همه از سایه ی همسایه گریزان
در این همه پیراهن و شلوار کسی نیست

با این همه دیوانه ی سرگشته در این شهر
جز تو که خیالت شده تکرار کسی نیست

بگذار بگویند زبان تو قدیمی ست
در سلسله ی موی تو بی کار کسی نیست

هر موی تو یک شعر معطر شده یعنی
مو باز کنی، پیش تو عطار کسی نیست

هر چند در این کوچه ی ویران شده از من
رد می شوی آن گونه که انگار کسی نیست

چشمان تو شاید به من از دور بیفتد
روزی که از این خیل هوادار کسی نیست
 

چه خوب می شد اگر بعد از این بهانه نگیرم
سراغ هیچ کسی را در این زمانه نگیرم

چه خوب می شد اگر بی خیال خاطره بودم
که دسته دسته گل از دست رودخانه نگیرم

سرم به کار خودم باشد و خیال بلندم
چنان که هیچ سری را به روی شانه نگیرم

دلم گرفته چه می شد که بی تو دلخوشی ام را
از این انار ترک خورده، دانه دانه نگیرم

مرا ببر به همان کوچه، قول می دهم این بار
گلوی نازک گنجشک را نشانه نگیرم

اجازه می دهم از دست من فرار کند کبک
و جوجه چلچله ها را از آشیانه نگیرم

و قول می دهم این بار در سکوت و سیاهی
تمام ذهن تو را مثل موریانه نگیرم

اگرچه فاصله ها زیر پای راه نشستند
که دست های تو را باز کودکانه نگیرم

به رغم این همه حالا تو رو به روی منی، پس
نخواه زل نزنم، دست زیر چانه نگیرم

منم همان که تو با شعله های آبی چشمت
به آتشم زدی و خواستی زبانه نگیرم

این درد دلنشین و غممهربان چه بود؟
ای دوست، لای زخم من این استخوان چه بود؟

آن چشم، آن بلای عزیز از کجا رسید؟
آن آسمان حل شده در استکان چه بود؟

کی سوختم؟ کجای جهان؟ با کدام جرم؟
من بهت کرده ام تو بگو داستان چه بود؟

بر شانه های ترد تو آن روز ناگزیر
آن آبشار سرزده ی ناگهان چه بود؟

آن رود بی قرار که از سینه ام گذشت
با خود چگونه برد از اینجا هر آنچه بود؟

با آن سلام سرد اگر گفته ای برو
پس آن نگاه گرم که یعنی بمان چه بود؟

با اخمت این معادله پیچیده تر شده ست
آن چشم، آن جهان پر از چیستان چه بود؟

می دونم دردای بی دوا داریم
کارای نکرده این هوا! داریم

می دونم با اینکه خیلی می دویم
همه مون کفشای تابه تا داریم

شاید اون رونق قبلو نداره
ولی ما تو کلبه مون صفا داریم

دلم اما میگیره از اونایی
که میگن صفا چیه؟ کجا داریم؟

بعضیامون دلامون اون وریه
اون ورا چن تایی آشنا داریم

عینک دودی رو ورنمی داریم
تا ببینیم که کجا، ‌چیا داریم

اونایی که رفتنو نمی دونم
ما ولی اینجا برو بیا داریم

سایه ی شاه چراغو تو شیراز
تو خراسون یه امام رضا داریم

شما که گنبد آهنین دارین!
بدونین ما گنبد طلا داریم.
 

بگذار پای غنچه به لبخند وا شود
شاید دری به سمت خداوند وا شود

بستیم سیب سرخ به نارنج های دوست
ای کاش بخت این همه پیوند وا شود

سر می رسد دوباره بهار از سفر اگر
از دست و بال چلچله ها بند وا شود

یک استکان چای برای جهان بریز
تا اخم بقچه های پر از قند وا شود

آغوش تو سپیدترین عاشقانه هاست
ای کاش رو به من بگذارند وا شود

بگذار عشق لانه کند کنج سینه ات
وقتش رسیده برف دماوند وا شود

منم همان که به غم ها امان نمی دادم
به هیچ قید مکانی، زمان نمی دادم

همیشه جیب من از سنگریزه ها پر بود
اگرچه مشت خودم را نشان نمی دادم

برای چیدن یک سیب سرخ از شاخه
هزار بار دلم را تکان نمی دادم

همیشه مادرم از غول کوچه ها می گفت
اگرچه گوش به این داستان نمی دادم

به ضرب زور مرا راهی دبستان کرد
ولی چه می شد اگر امتحان نمی دادم

که چند سال به عنوان زندگی کردن
هزار مرتبه هر روز جان نمی دادم

اگر کلید شبستان عمر دستم بود
طلای نابم را رایگان نمی دادم